Herinner je
net in het nekje van de weg
wat huizen verderop het
werken van het strakrode
gemaal gebouwd ten tijde
van ooit depressie,
een uitzicht over magere
slootjes griendgronden
en ander landelijk spul te armelijk
voor een vrolijke vakantie
Toch gingen wij steevast ieder
jaar mijn vader jaar
na jaar iets meer gesloopt
tot aan zijn dood.
Doorzie de treurnis achteraf.
Het waren waterdiepe jeugdjaren daar
aan Maas en Waal, met het diepste
geniep van uitkleden op een klam
strandje en een eerste tasten soms.
Zo af en toe bel ik nog eens een neef
om het verdronken kind dat wij beiden werden
en in die armoedige gesprekken begrijpen
wij heel goed waarom op de hoorn
onze adem vocht neerslaat en wij
steeds vaker en steeds langer zwijgen
of herhalen.
Auteur: Theo van de Wetering | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 31 maart 2003 | ||
Thema's: |