Precies 6 jaar geleden,
gingen mijn vader en moeder apart leven.
De klap kwam hard aan.
Dat merkte ik vooral 2 jaar daarna.
Een ziekte die zo de hoek om kwam
en die je leven zo veranderen kan.
Ik heb het geaccepteerd,
maar dat de pijn zo onverdraaglijk kon zijn???
Ik ga gewoon door,
ik heb geen andere keus.
Als ik zou gaan scheiden,
heb ik al bedacht...
mijn kinderen zullen dit anders ervaren
en gewoon verder gelukkig het leven ervaren.
Ik zal er voor ze zijn.
en niet zo als de meeste ouders,
die hun kinderen dan EVEN niet meer zien staan.
Als ze het hadden gemerkt, had ik een ander leven.
Ik ben niet kwaad,
het gaat onbewust,
maar altijd zal dit me achtergevolgen,
heb soms geen moment rust.