Een soort verdriet dat,
niet uitgesproken kan worden,
een pijn die doorgaat,
in merg en been,
Hier was het waar de tafel,
gewetenloos stond,
met je ogen op haar blad gericht,
voor de laatste nacht,
Vergeef haar haar zondes
nu ze oog in oog met zichzelf staat,
de laaste ster die viel,
verloos een wens
herfstkind: | Zaterdag, mei 03, 2003 19:21 |
heel erg mooi evi kus | |
Cammeke: | Zaterdag, mei 03, 2003 15:04 |
...Prachtig gedaan... echt waar. Word er helemaal stil van. Kuzzz,Carmen |
|
Auteur: Evi | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 03 mei 2003 | ||
Thema's: |