Waarom wil ik erover beginnen te praten?
waarom kan ik t niet met rust laten?
Tis verdomme 5 maanden geleden
en heb de pijn e.d. grotendeels bestreden. ( denk ik )
Waarom is de drang zo groot dan?
dat is iets wat ik niet bevatten kan.
Waarom wil ik t gaan bespreken met een nieuwe vriend?
hij heeft mijn ellende niet verdiend!
Ik ken m pas sinds kort
geen idee watvoor impact dat word
op onze vriendschap en t mag ook niet beinvloed worden hierdoor!!!
dat is iets waar ik me steeds aan stoor....
Tevens dat ik bang ben dat iemand me bekijkt als :
zwak
eigen schuld
me niet gelooft
Dat mn gevoel weer op zn flikker krijgt zodat ie weer word verdooft.
Waarom gaat mijn drang naar praten nou niet weg?
Ik trek t gewoon aan, alle soorten pech!!
Alles moet ik binnenkort gaan vertellen aan mn psych
maar ik ben bang dat ze denkt dat ik misschien lieg.
In grote lijnen kan ik wel erover praten
maar over mn gevoel??.......... dat moet ik maar laten.
Want dat KAN en DURF ik niet
er is niemand die dat aan me ziet.
Alleen mn psych weet dat
t gesprek met haar word dan ook wat.....
Ik wil niet dat iemand me ziet huilen
ik zal me dan ook proberen te verschuilen
achter een grote, hoge, sterke muur
Ik wil niet weer dat gevoel van overstuur!
Die vriend van me hoeft mn tranen niet te zien
en dat gebeurt wel misschien....
Waarom durf ik me niet kwetsbaar op te stellen?
Waarom nou?
Waarom IK ?
Waarom?
( dit heb ik geschreven tijdens mn terugval )
Auteur: Paulin@ | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 24 mei 2003 | ||
Thema's: |