pijn in me hart
moet ikje laten gaan?
met nog meer pijn:
moet ik onze liefde laten staan?...
overmeestert door onmacht
bedwelmt door verdriet
moeten we elkaar laten gaan
een oplossing is er even niet...
we kijken realistisch
verstandelijk op 1 lijn,
maar gevoelsmatig
willen we nog wel samen zijn...
geen kwestie van willen
maar
zo werkt het ook niet,
alleen
gevoel is niet te sturen
beide even bedolven onder verdriet...
afstand is te ver
tijd voor elkaar te kort,
ik heb je vaker nodig!
maar ruimte daarvoor
is wat er aan schort...
telkens dat afscheid
dat snijdt in me ziel,
verdriet wordt me te groot
door deze liefde
bloed ik langzaam dood...
machteloosheid stijgt boven ons uit
ons hart verdient zoveel meer,
maar dit verdriet telkens weer
ik vindt geen voldoening
met "eens" in de zoveel keer...
waar gaat dit dan heen?
hoe moeten we verder raken?
onze liefde te pril
om nu té grote beslissingen te maken...
maar
telkens dat verdriet en gemis
ik doe dat mezelf niet meer aan,
ik ga daar aan onderdoor,
wil de liefde bij me hebben
naast elkaar
als de rails van een treinspoor...
daarom de keuze
om niet meer te streven
naar een "samen-zijn"
wat ons dan was gegeven?...
wilde dat ik het geduld had
om telkens te wachten op jouw,
maar zelfbescherming steekt de kop op
omdat ik ook van mezelf hou...
ik kan niet teren op momenten,
kan niet leven met "even",
voor mij is het alles/of niks,
jah, ik klink nu
als een egoistiche bitch,
ben ook boos
dat ik wordt gedwongen
om een keuze te maken
waarbij beide nix hebben gewonnen...