(In een stukje kranteknipsel gelezen
vrouw dood baby van 4 maanden oud
in overspannen toestand)
De wereld huilt hij staat gebogen
bij haar graf met een knuffel
een popje van stof
en een rammelaar in zijn hand
Mireille papa is er hoor je me
papa legt wat cadeautjes
voor je neer
Joris de knuffel die altijd op je buikje lag wanneer je sliep
Sonja de pop waar je vaak tegen brabbelde
en de gele rammelaar die elke dag naast je linkerhandje lag
De wereld huilt ze legt zich op het bed
fluistert niet te begrijpen woorden
naar hem
Lief lief waar is de stoel gebleven
waar ik haar de borst gaf
ze van tevredenheid sabbelde aan mijn tepel
Kijk kijk ze staat daar voor het raam
zie je haar niet ze wuift haar verdriet
naar me toe
zie je haar echt niet
De wereld huilt hij legt zijn handen
op haar schouders
word wakker word wakker
het ochtendrood schittert al over het landerij
de vogels fluiten hun duetten
Je hebt genoeg geslapen vluchten kun je niet
mijn lief vannacht opend de hemel
haar deuren
Ga maar naar haar toe
misschien kan ze je vergeven
Erna Muermans: | Dinsdag, juni 03, 2003 20:06 |
dit is sterk verwoord... dit raakt dit voelt dit is diep Erna |
|
sakura: | Dinsdag, juni 03, 2003 18:15 |
een meesterwerk, de pijn sluipt uit je woorden, zo gevoelig, zo oprecht rakend... klasse... liefs sakura |
|
Elycia: | Dinsdag, juni 03, 2003 10:39 |
phoe, wat een heftig gedicht, ik wordt er even helemaal stil van binnen, zo mooi... jammer dat zoiets voorkomt. maar helaas. kusje, Irma |
|
Gioi: | Dinsdag, juni 03, 2003 01:54 |
Ik voel de pijn voor de familie, de moeder en het kind. Iedereen verliest in dit, niemand die hier wint. Maar o cliche, toch is het waar, het leven gaat steeds door. Vergeten mogen we dit vreselijke niet, waar strijden we anders voor? De mensheid en zijn gek gedrag, hoe makkelijk we oordelen. Maar gek genoeg, de levenden met pijn, het zijn er steeds nog velen. --- Moge de goden vergeven wat de mens vergeet |
|
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 03 juni 2003 | ||
Thema's: |