Langzaam,
open ik men ogen
ik kijk rond
maar,
kan alles niet plaatsen.
waar ben ik?
Ondragelijke pijn,
buisjes en draadjes,
overal
alles
gaat eruit.
De beelden komen langzaam
op zen plaats.
alles zo raar.
Leef ik nog
of is dit
de hemel.
nee,
dit kan de hemel niet zijn
want,
ik heb nog zoveel pijn.
Even vragen,
waar ik ben.
het ziekenhuis?
hoe lang?
zo lang!
Ik begin,
te denken.
langzaam,
komt alles terug,
zie ik terug
de pillen in men hand,
voel ik terug,
de pijn,
voel ik terug,
het verdriet.
Dan plots,
het besef,
ik wou dood!
maar,
ik leef nog.
Heb ik toen
geluk gehad?
iedereen,
zegt van wel.
maar,
na vier jaar
kan ik nog altijd niet
op deze vraag
antwoorden.