''Kritiek kan ik wel aan''
Dat is hoe ik mezelf duidelijk maak
maar het geeft me die bepaalde waan
ik vraag me vaak af, neem je wraak?
wraak door die bepaalde opmerkingen
of is het echt niet zo bedoeld?
ik vraag vaak om versterkingen
van binnenaf, zodat de pijn wat afkoelt
maar ik krijg nooit echt reactie
ik wil gewoon wat meer als dit gevoel
vrolijkheid, al is het maar voor een fractie
voor een fractie van een seconde
maar ik kan het niet meer
ik geef het op, ik weet het, zo zonde
maar ik krijg alsmaar kritiek
en het geeft steeds meer onzekerheid
op een gegeven moment bereikt het zn piek
doorvechten levert me alleen maar een strijd
een strijd van haat en nijd tegen mijn onwil
verliezen zal ik, sterk genoeg ben ik niet
maar wees niet bang, wees maar stil
ik ben hier nog, zoals je ziet
maar voor hoe lang kan ik niet zeggen
ik sta niet meer in evenwicht
de balans is weg, en ik kan jou niks opleggen
ik heb heus verdriet, kijk in mijn gezicht
maar niemand kon hier iets aan doen
het kwam sluipend naar me binnen
heel geleidelijk, onopmerkbaar, in de tijd van toen
en nu is het al te laat
onwisbaar, nagativiteiten zonder einde
ik kan mezelf er gek mee maken
ik snap ook niet waarom ik niet terug deinsde
maar ik moet me leren te gaan verweren
verweren tegen angst, kritiek en pijn
verweren tegen al die negativiteiten
ik ben uit evenwicht, zwak en klein
dat is niet te ontkennen, het zijn de harde feiten
dus wees iets meer tactvol met dat commentaar
beiden rustig aan doen
in de hoop dat het lukt, en alles wordt minder naar
en als je dan toch nog besluit me de grond in te boren
ga zo door en slagen zul je wel
maar kom me daarna dan ook niet meer storen
want dan ben ik echt boos, en dat is levende hel...