Waarom moet het toch zo zijn,
weer verdriet en ontzettende pijn.
ok, het leven kan niet eeuwig duren,
maar zij had toch nog wel wat levensuren.
Eigenlijk is het zo beter,
dan is haar leven wat discreter.
Die verdomde kanker die ze had,
op den duur was ze het wel zat.
Ze was de moeder van mijn vriendin,
en ze was echt niet te min.
Ze deed soms, zoals iedereen, wel eens een fout,
maar ze had echt een hart van goud.
Ik voel me ook zo hulpeloos
en ben daarom een beetje boos,
ik kan niet veel doen voor haar
troosten is men beste gebaar.
Als ze maar weet,
dat ik haar niet vergeet.
En dat ze altijd, maar dan ook altijd,
bij me terecht kan, en dat is een feit.
xxx
Je geraakt er wel door nesje,
we zullen het samen doen, en
ik ben er steeds voor jou!!
xxx