waarom.
de pijn die jij mij hebt aangedaan,
is ondraagbaar.
na die ene bekentenis,
was ik je kwijt, voorgoed.
die pijnlijke woorden dringen nu, 3 dagen later, pas tot me door.
maar nog steeds verlang ik naar je armen die zich, in mijn gedachten, om me heen slaan.
keer op keer.
2 weken van onzekerheid kropen voorbei.
2 lange weken, zonder ook maar 1 bericht.
1 dag na die 2 lange weken, en ik krijg een angstig gevoel.
en het allerengste was, dat mijn gevoel nog waar was ook.
nu, 3 dagen later, denk ik weer aan die ene dag.
en nog zit ik te huilen.
tranen van boosheid,
tranen van verslagenheid,
tranen van jaloezie, maar bovenal
tranen van verdriet.
mijn gevoel laat me in de steek.
ik voel niks meer, ik ben leeg van binnen.
de liefde die ik voelde blijft.
maar word overspoeld door woede en leegte.
ik snap het niet.
ligt het aan mij?
voldeed ik niet aan jou eisen?
het enigste wat ik nu nog wil weten is iets heel simpels.
1 enkele simpele vraag, waar ik geen antwoord op krijg,
en die vraag is:
WAAROM?!?!