Felle pijn
Sinds vroeger weggestopt
Het was niet fijn
Maar heb het toch nog ver geschopt?
Onopvallend en heel stil
Maar toch het zonnetje in huis
Lachte altijd heel erg veel
Ging om met mensen, die waren niet pluis
Toen was er een ommekeer
In m'n korte leven
Iedereen deed me zeer
Niemand wilde liefde geven
Door veel mensen in de steek gelaten
Zelfs je ouders niet vertrouwen
En met niemand kunnen praten
Er zal wel niemand van me houwen
De littekens, die staan er nog
Want dat was een soort van afleiding
En als ik is een keertje weg mocht
Was er een grote voorbereiding
Want, altijd lange mouwen aan
En een lange broek
Als m'n ouders weten wat ik heb gedaan
Is echt het einde zoek
Het zal ze helemaal breken
Want wie wil dat nou
Dat zijn kind zich gaat wreken
Door zich te snijden onder een lange mouw
Ik draag het met mij mee
Bijna niemand die het weet
Maak me druk om een ander's wel en wee
Zodat ik het mijne even vergeet
En soms is daar weer het verdriet
En ineens alles dat bovendrijft
Helemaal niemand die het ziet
Dus die pijn die daar zit, die blijft
Ik kan niet meer geloven
In wat er allemaal gezegd wordt
Wat de mensen mij beloven
Ookal leef ik pas zo kort
Wanneer gaat dit eens voorbij?
Komt er ooit een eind aan m'n verdriet?
Zodat ik ook misschien, even blij
Kan leven, zonder dat je iets aan me ziet
Dit is geen schreeuw om aandacht
Maar alleen een gedicht
Die de pijn misschien wat verzacht?
En me laat kijken vanuit een nieuw gezicht