Onbereikbaar!
Hoe had ik het ook kunnen verwachten?
Ik, in zijn gedachten!
Hij is, voor mij, onbereikbaar,
want hij koos voor haar.
Zo één als hem, kom je niet snel meer tegen,
had ik het dan toch maar moeten overwegen?
Ben ik te verlegen of heb ik dingen verzwegen.
Verzwegen voor hem,
dingen die hij weten wou.
Zal ik hem dan ooit nog tegen komen,
ik zal voorlopig wel over hem dromen.
Met de herinneringen, van zijn laatste blikken,
of had ik me toch meer op hem moeten mikken?
Ik had de eerste stap moeten wagen,
om het hem te kunnen vragen.
Vragen of hij zin heeft,
hopelijk ziet hij niet hoe erg ik beef.
Vragen of hij af wil spreken,
het vragen zonder te dwingen en smeken.
Is het antwoordt ‘nee’; ‘ik wil niet’,
dan hopen dat niemand het ziet.
Het antwoord op mijn vraag,
voelt als een (bak)steen in mijn maag.
Ik zal hem niet vergeten,
en dat MOET hij weten.