P.M.S.
Ik wil mezelf onzichtbaar maken,
onvindbaar, onbereikbaar zijn.
Je kan het aan mijn ogen zien,
als het weer die kant op gaat.
Dan zit ik voor me uit te staren.
Loop ik te zuchten in mezelf.
Ik slenter futloos mijn tijd voorbij.
Gedachtenloos slaapwandel ik door de dag.
Ik lees een boek,zonder één woord te begrijpen.
Mijn handen kneden brood
maar ik ben niet in de keuken.
Mijn lichaam troost mijn kind
maar ik ben mijlenver van hier.
Ik betaal de melkman
maar zie niet wie het is .
Ik ben zo onbereikbaar
zo onvoorspelbaar
zo prikkelbaar
zo ... anders dan gewoon
En als je me vraagt wat er met me is,
stort ik huilend in.
Breekt het laatste restje weerstand.
Op dit simpele gebaar,
op deze kleine woorden heb ik gewacht.
Ik snik tegen je jas.
Ik klamp me aan je vast
alsof jij mijn laatste redding was.
"Ik heb je nodig " zeg ik.
"Ik kan nu even niet.
Alles in de wereld zit me tegen."
Je kuffelt me en vraagt:
"zal het gaan?"
"Wat je ziet moet je niet vragen"
zeg ik dan verlegen.
Mijn haar zit slap.
Mijn huid is vaal.
Ik voel me dik en lelijk.
En ik weet het wel:
enkele dagen suffen,
mopperen, morren,
een paar dagen,
tot de kaap gekeerd is.
Dan ben ik weer die opgewekte blije meid,
die door het leven danst.
Die het absurde ziet in elke grap.
Dan ben ik weer mijn eigenlijke zelf.
Maar zo gaat het toch altijd.
De dans van oestrogenen en progesteron.
Mijn hormonen zijn op stap.
Ze dirigeren ongevraagd mijn leven.
1 oktober 2003