…ik…
Zoveel mensen om me heen
Ik zie ze, spreek ze, voel ze
Maar ik voel me zo alleen
Vraag me af wat het dan is
Wat ik ook denk, het is vast mis
misschien ook onveilig gehecht
maar er is niemand die dat tegen me zegt
de leeftijd staat veel meer centraal
heb alleen nog het gevoel, dat ik elke keer weer faal
vraag me af hoe ze naar me kijken
Vinden ze me ergens op lijken?
Altijd aandacht vragen
En niet anders doen dan klagen
Dan weer hyper dan weer stil
Die weet gewoon niet wat ze wil
Heeft alles vast goed voor elkaar
Maar voor mijn gevoel is niets minder waar
Alles voelt als door de war
Alsof ik iedereen kan laten mee doen
In een spel dat ik aan het leiden ben
Ik denk altijd wel
Dat ik alles zelf beheersen kan
Vriendschap kan ik niet eens behouden
dan ook zeker geen vriend of man
Ik pas me altijd maar weer aan
Maar datgene wat me elke keer mislukt
Is om eens bij mezelf binnen te gaan
Ik probeer bij mijn eigen gevoel te komen
Mezelf te accepteren zoals ik ben
Maar het lijkt gewoon alsof ik mezelf niet ken
Er is een grote muur om mij heen gebouwd
Waar ik niemand zomaar doorheen kan laten gaan
Doordat ik er zelf niet eens meer doorkan
laat ik zo af en toe een traan
Elke ochtend vraag ik mezelf af
Wie ben ik dan vandaag
Soms een ander dan de dag ervoor
Eigenlijk behoorlijk vaag
En niemand die dat doorziet
Misschien doet mij het meest verdriet
Dat ik lijk te leven
Uit de meningen die andere geven
Voel bijna geen eigen ik
Ik ben gewoon niet goed snik
Eigenlijk twijfel ik het meest
Omdat dit altijd al zo is geweest.