Een zwart gezicht, dwars in de nacht lag op het pad
het kraakt, de mist hangt aan mijn fiets, te nat
of stap ik weer af, liggend in de berm dromend
van een zon, kille straling vol verlangens, druipend
Droog ik op, vang ik licht als wit, weerkaats ik het
de hemel in, waar het breekt als in een prisma
de regenboog, mijn kleuren op een rij, gerangschikt
zoals een leven van een bureaucraat, ik houd hier de wacht
Morgen ochtend sta ik hier, nog steeds slapend been
prikkelend geirriteerd, volslagen van de wereld
vervreemd van mijn spottend publiek, wil op de foto
ben ik reeds verslagen voor de slag, de oorlog hier te staan
Groter dan een kogel, tel de tijd, maar het laat me in de steek
ik breek, kan slechts nog kruipend denken, snap van
de dag, de dageraad niks meer tot hij voor me staat
het goede nieuws brengt, ga ik naar huis, de nachtportier
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: cartooneke | ||
Gepubliceerd op: 16 oktober 2003 | ||
Thema's: |