weet je nog mijn kind,
toen wij in turkeye waren?
wij zo aan elkander gehecht waren.
Daar waren we één,
daarom begrijp ik niet,
waarom je zomaar verdween.
had je geen moed,
geen uitzicht meer,
kon je niet praten ,
voor die ene keer.
toch, je blijft en je bent mijn kind,
en ik weet,de bovenhand wint.
Wand jij blijft in mijn hart,
mijn gedacht, en in mijn leven,
tot de dag dat ik je vergeving zal geven.