Wat ruist daar door het struikgewas ?
het wijkpark in de grote stad
met bossages,vijver en perken
is een verademing tussen dat
wat steden zo typisch doen kenmerken
gebouwen rumoer en herrie van verkeer
tramrails waar ze weer eens aan werken
t’s zo gewoon een “mierenhoop” geeft drukte van weleer
je kent al bijna niets anders meer dan dit drukke temperament
maar tussen al die drijfveren door
het park even in zoekend voor jezelf naar zo’n heerlijk rust moment
het kunstmatig groen en ook de stilte ja daar kom je voor
laatst maakte ik weer eens zo’n schitterende wandeling
het schemerde al een beetje
op mij na verder niemand te zien geen enkele sterveling
heerlijk maar ook eng want weet je
de terugweg na mijn verademings gang
deed mijn hartslag wat sneller kloppen
nee zei ik nog tegen mijn fantasieén dwang
versnel mijn pas en ga nu echt niet stoppen
ik hoorde geritsel en geruis
al in de struiken naast mij
o’o’dacht ik dit zit niet pluis
een adrenaline stoot kwam vrij
zag in mijn hoofd de vreselijkste beelden
mijn leven stopt toch nu al niet
met de angst die mij afstotend streelden
hoop dat die ‘verschuilde’ dit niet ziet
het pad was nog ellendig lang
er leek geen einde aan te komen
ik zweette en was hyperventilerend bang
de nachtmerrie van mijn dromen
en dan opeens ik zuchtte ervan een redder in mijn nood
verkeer en drukte van weleer
is wat de doodsangst diep in mij weer veiligheid aanbood
ik schudde mijn hoofd wat heen en weer
na ietwat tot mijzelf te zijn gekomen
nog na trillend van paniek en schrik
denkende is dit nou één van mijn stoutste dromen
is dit dan wat je noemt mijn grootste angst en ik
welnee sprak er een stem in mij
wees maar niet bang mijn kind
de stilte maakt je gedachten vrij
en‘t geruis …..was slechts de wind