Dan wordt de stem van zo-even, verdreven
door een golf van water
die me doet beseffen dat ik koud en naakt ben
dat was dan een antwoord op mijn jagen
ik kon weer teruggaan, of praten
en kijken, geduldig zijn
verhalen, blikken, namen
en dan tot ziens
ik wilde een storm, die me overspoelde
me opsloot en me wegnam
zodat ik langzaam weg kon glijden
om meegesleurd te worden
naar dat schip, dat daar doelloos op de bodem ligt
schaduw en skeletten
en voor niemand bang
omdat zij eeuwig leven
in hun zeemansgraf
daar ligt vader die verdronken is
afgedaald in water, verloren voor het land
daar staat het kind, dat niet kan praten
turend naar de verte
daar waar vader iemand is