Vol jarenlang verzwegen hartstocht wreeg zij haar
ebbenhouten lange haren in zijn gezicht,
althans zo leek het:
Ze waren jong, dartel als verse vlinders. Zopas
nog uit hun ei gekropen
Hij liet zich het welgevallen
likte zacht haar natte lippen droog.
Boog zijn hoofd verder naar de oorsprong
van haar nek en kuste lief een moedervlek
En terwijl zij zuchte, liefste, wisten wij
het is met ons voorbij
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 25 november 2003 | ||
Thema's: |