weet jij wanneer ze weggaan
schrille stemmen kruipen
tussen golvend grijze cellen
roepen alsmaar diepe woorden
grievend verhaal vertellen
voeden zich met gedachten
in haar chaotisch zieke brein
slurpend van hersenvocht
als zijnde verrukkelijke wijn
ze probeert ze stil te gillen
grijpt angstig naar haar hoofd
ga weg jullie laat me met rust
ik doe alles echt heus beloofd
haar schreeuwen doorgalmt
haren vliegen in het rond
als een klein hoopje ellende
ineengedoken op de grond
geef haar een tablet en water
ze kijkt me machteloos aan
en vraagt met verstikte stem
weet jij wanneer zij weg gaan
*boselfje*
de nifter: | Vrijdag, november 28, 2003 09:20 |
getverdemme wat naar. en wat zeg je daar nou op... | |
jolanda vonk: | Donderdag, november 27, 2003 19:34 |
Mooi geschreven, voelbaar en intens, kus Jolanda | |
jazzzz: | Donderdag, november 27, 2003 18:12 |
afschuwelijk... :( heel invoelbaar geschreven. liefs, |
|
M@ri@: | Donderdag, november 27, 2003 14:29 |
voor de duidelijkheid dit gaat om een cliënt op mijn werkplek en in reguliere zorg is er geen plek voor alternatieve kijk, zoals een mogelijk aanwezige entiteit |
|
*Shanti*: | Donderdag, november 27, 2003 14:12 |
Stemmen horen is verschrikkelijk; het kan door ziekte zijn, maar soms is het een entiteit en dan helpt een pil niet, misschien wel contact maken met de entiteit(en) en zorgen dat ze terug gaan naar het Licht. Moeilijke situatie! Sterkte, namasté, Shanti |
|
..place..: | Donderdag, november 27, 2003 14:00 |
Wat een prachtig stuk schrijven... |
|