waarachter ‘k weet de kamer
Gedwee neem ik de trap vanaf benee
naar boven tree voor tree
tot op de overloop.
Dan loop ik zes pas verder tot de deur
waarachter ‘k weet de kamer. Het verblijf
waar ik pretentieloze rijmen schrijf.
Schrijven is het eig’lijk niet, het zijn meer
moeizaam dansend’ vingers op en neer
over een bord bezaaid met zwarte toetsen
waarop letters staan geprint die door het vingerpoetsen
grotendeels zijn uitgewist, zodat ‘k me hopeloos vergis
in R en B, meestal de E want die is echt verdwenen.
Ondanks dat ‘t wat lastig is voel ik het niet als een gemis,
Computers zitten niet echt in mijn genen.
Koos 16-12-2003