Het is stil,het is nacht.
Ik denk aan jou.
Ik wil niet huilen, maar m'n tranen grijpen de macht.
Die tranen vertellen dat ik nog steeds van je hou.
Maar jij hield niet meer van mij, zei je zo kil,
ik kon het niet geloven.
Ik vroeg: Is dit echt wat je wil?
Ja zei je, en al m'n tranen kwamen boven,
Het leek of het jou niks kon schelen.
Ik wou zo hard mogelijk wegrennen.
Was ik dan voor jou alleen maar om mee te "spelen"?
Ik kan er nog steeds niet aan wennen,
de gedachte dat wij nooit meer samen zijn, ie gedachte
doet mij pijn.