P e s t i l e n t
het gevecht, stilt de honger op ‘n gegeven moment
woorden vol gal en haat vormen een soort berusting
in de gekwetste ziel, minachting maakt plaats voor
rustig ademhalen zonder zuurstof wel te verstaan
maar met alles in mijn reserve leef ik voort in de schim
van mijn eigen schaduw, hoor de klanken van een echo
uit een stille afgrond vol kadaver en onsmakelijk verderf
beweeg mij voort als eenzame zombie onder ‘t licht van maan
het leven: niet wat ik er van maak maar wat ik loslaten kan
maar als de wil nog niet de krachten kent die berusten op
zelfvertrouwen dan wijzen de dagen mij na, als schelden
van woorden als: nietsnut, lafaard tot zelfs waardeloze trut!
het alsmaar schuilen als een soort dekmantel van eigen ziel
niet durven spreken met de kracht van mijn bewogen stem
niet gehoord willen worden om eigen zeggen, niets wat ik bedoel
het leven is zo kansloos als ik zelfs mijn eigen kansen niet benut
marije kooij: | Woensdag, januari 28, 2004 15:35 |
dan wordt het tijd dat je, je kansen onder ogen ziet en ze eens flink laat zien wat jij allemaal in je mars hebt!, is dit nou proza? het komt meer in die buurt, erg mooi verwoord | |
Auteur: aquaangel | ||
Gecontroleerd door: cartooneke | ||
Gepubliceerd op: 28 januari 2004 | ||
Thema's: |