In het donker lig ik te snijden.
Hopend om mezelf te bevrijden.
Het mes zit al diep in mij.
Met elke snee ben ik ietsje meer vrij.
Ik wil weg uit dit leven.
Weg van de redenen die me tot snijden toe dreven.
Nooit meer die vreselijke pijn.
Gewoon rustig dood zijn.
Ik hoop dat het te laat is.
Binnenkort behoor ik tot de geschiedenis.
Nooit zul jij me dan nog kunnen raken.
Met woorden die dwars door m'n hart staken.
Wat een heerlijk vooruitzicht.
Helaas is het nu nog slechts een gedicht.
In het donker lig ik te snijden.
Om het te verzachten, m'n lijden.
Ik doe het licht aan.
En schrik van wat ik mezelf heb aangedaan
†rebecca†: | Zaterdag, juni 26, 2004 15:42 |
pijnlijk.... | |
Ar B.: | Zondag, februari 15, 2004 10:15 |
Mooi gedichtje.. je zegt zelf ookal dat als je het licht aandoet.. je ervan schrikt.. dat is dus een goede reden om ermee te stoppen.. dood zijn en snijden is ook niet alles.. probeer ermee te stoppen.. het leven heeft zoveel leuke kanten.. kusje Ar |
|
Boudaatje: | Vrijdag, februari 13, 2004 22:21 |
mmm aangrijpend dichtie. Je zegt dat je schrikt als je je wonden ziet. Snij dan eens met het licht aan en kijk ernaar. misschien kan je dan niet snijden (hopelijk) dikke knuffel |
|
Auteur: Mark Anema | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 13 februari 2004 | ||
Thema's: |