wanneer het geluk naar me glimlacht
met een welgemeende grijns pak ik
voorzichtigheid bij de hand en bekijk
in de tederheid van ‘n heldere nacht;
het kloppen van de ader des levens
de glimlach betovert elke vezel van mijn
klamme lijf en verwarmt in ijzige stilte het
meest bevroren deel van mijn ware zijn
ik wist dat ik het mocht geloven ik voelde
dat ik het in me had zelfs zonder iets te
beloven voelde het zichtbaar bijzonder fijn
geloof me als ik zeg tegen mijzelf of jouw
andere ik, het is kostbaar zoals je lacht
vol schater of juist in intimiteit fluweelzacht
had niet kunnen dromen, dat een lach zoveel
met me zou kunnen doen, geborgen in de
omhelzing van het breed gijnsende orakel
geluidloos neem je me mee in een euforisch
delen, een glimlach uit duizenden en niet één
als zovelen, je weet me iedere keer weer te
ontdooien, wanneer je jouw gezicht tot een
welgemeende glimlach weet te plooien
lady-manja: | Dinsdag, februari 17, 2004 19:06 |
een glimlach kan inderdaad net dat lichtpuntje zijn in het duister, mooi geschreven :) En ja, ik heb het daar helemaal gehad. Nieuw begin, nieuwe kansen ;) Liefsx Manja |
|
Auteur: aquaangel | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 17 februari 2004 | ||
Thema's: |