Dag zeggen en afscheid nemen, het doet mij, mijn hele leven al pijn,
Mijn vochtige ogen dichtgeknepen om de tranen tegen te gaan totdat ze er toch zijn.
Als kind laat je het huilen wel gaan,
als je ouder bent moet je "sterk" je mannetje staan.
Soms denk je terug aan het spelende kind in het gras,
dat kind dat vaak zoet en tevreden was.
Opgroeien en dan het besef van gevoel,
soms zonder een enkel doel.
Moed heb je nodig om je te uiten,
en tegen jezelf zeggen: "het mag naar buiten".
Soms verlang je gewoon naar rust,
op zoek naar iets wat je emoties sust.
Waar moeten we zoeken zonder vriendschap,
het besef van een vriend te hebben is al een hele stap.
Van belang hierbij is het wederzijds vertrouwen,
om eeuwig geluk en verdriet omheen te bouwen.
Soms kun je het niet alleen,
vraag steun bij een vriend die helpt je er wel doorheen.
Om deze liefde te mogen ontvangen moet je vechten,
en keer op keer opkomen voor je eigen rechten.
Ruimte, tijd en begrip moet je elkaar durven geven,
dan prijs je jezelf in ieder geval met een geluk in je leven.
Pa, de band tussen je dochter en jou kent zo zijn toppen en dalen,
kunnen we onze glimlach nog zoveel mogelijk vanaf die toppen laten stralen?
Liefs,