Wantrouwen
Worstelend door tijd,
weet ik waar jij je stil bevindt
En voordat ik je daar bevrijd
kleuren alle ogen blind..
De duisternis heeft stil gesmeekt
de waarheid te begraven
Waar men zwijgzaam in vertrouwen spreekt
maar zich er niet naar kan gedragen
Ik zocht je onder lagen aarde
naar mijn lichtje in jouw hart
Maar mijn verschijning had geen waarde
en voor mijn ogen bleef het zwart
Jou bevrijden was mijn streven
maar je werkt gewoon niet mee
Je bent weggelopen uit mijn leven
en ik blijf worstelen voor twee
Had mijn hand niet losgelaten
had me gewoonweg niet wantrouwd
Want had je echt niet in de gaten
dat ik van je houd..?
H.J.: | Donderdag, april 15, 2004 23:04 |
Prachtig gedicht. heel graag gelezen. liefs |
|
Frans07: | Donderdag, april 15, 2004 19:53 |
Heel mooi! Klasse gedicht! Liefs Frans |
|
Darkdevils-night: | Donderdag, april 15, 2004 19:17 |
**diepe stilte** **stane ovatie** Prachtig echt wat een geweldig gedicht.. hier zijn geen woorden voor. onwijs mooi Klasse I like it:) Liefs en knuffels Cora |
|
Aloevera: | Donderdag, april 15, 2004 18:53 |
Heel goed doordacht. Ik wordt er gewoon helemaal stil van.. zo mooi!!! |
|
Luijkx: | Donderdag, april 15, 2004 18:23 |
Heel mooi geschreven! Weet verder niets te zeggen! Echt super! Liefs, Laura |
|
Auteur: sorriso promise | ||
Gecontroleerd door: Frummel | ||
Gepubliceerd op: 15 april 2004 | ||
Thema's: |