De zee ruist zilteloos
zoekend naar de stilte van eenzaamheid
schimmen vervagen tot stijfkoude beelden
eb, vloed, het leven deint voort
op de golven van volmaaktheid
zekerheden zakken langzaam weg
mee met het strand naar ongekende diepten
de ander volgend in het boegbeeld van de horizon
steeds hoger, steeds kouder, steeds dichter bij de werkelijkheid.
Samen.
Met de druppels van de wind
begint het einde
loos zorgend voor een nieuwe weg
om op weg weg te gaan