Ze kijken naar oneindig
Ze spreken niet
maar kijken als van ver
langs of door me heen
starend naar iets dat ik niet zie
ze dolen in treurnis
wenen droog verdriet
verhalen van lang geleden
verbleken en zien de morgen niet
ze vragen of taxeren amper
schuiven schermen om zich heen
beveiligen tussen hun en ons
de zwarte stilte,zo alleen
ik vraag me af
maar ik vraag het niet
ze kijken wel maar
ik weet het niet
Erna
H.J.: | Dinsdag, mei 18, 2004 19:11 |
Prachig diepzinnig Erna. graag gelezen liefs |
|
Oorlam: | Dinsdag, mei 18, 2004 13:44 |
geweldig melancholisch gedicht...1 van je mooiste van de laatste tijd,..wow! | |
Es: | Dinsdag, mei 18, 2004 09:42 |
Treurig....voor velen denk ik herkenbaar. Knap als je dat zo kan verwoorden! XXX Es |
|
de nifter: | Dinsdag, mei 18, 2004 08:34 |
zo! die meeting heeft je geen kwaad gedaan hè? weer een hele mooie | |
sunset: | Dinsdag, mei 18, 2004 08:05 |
Wohw ... Liefs / sunset |
|
Auteur: Erna Muermans | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 18 mei 2004 | ||
Thema's: |