niemand zag
hoe je verder en verder
doorheen jezelf wandelde
met de klanken
van tedere zomerzon
die doorheen je haren
waaiden
je werd een monstertje
diep verscholen
in het diepst van je gedachten
je ziel was alleen vertrokken
ik kon het voelen,
aan de wind die door de bladeren fluisterde
en de takken onbewogen liet
je sliep door je gedachten heen
en beetje bij beetje
werd je wakker
beetje bij beetje
sleepte je de dagen met je mee
you know, it's better to burn out than to faide away