Mama,
Jaren terug zei je me bij ons laatste weerzien...
Vanaf dit moment heb ik geen oudste zoon meer, voor mij hou je op te bestaan;
Je bent dood voor mij...
Mama toch,
je weet echt niet wat je zegt
Je noemt me 'oudste zoon' en toch
je kent me blijkbaar niet,
Zelfs na al die jaren nog niet.
Één ding vergeet je nu,
lang al voor je dit nu tegen me zei
Was ik al reeds lang doodgegaan,
je hebt het alleen nog niet willen zien...
Ik leef als een geest, ik eet, ik slaap, ik ga werken,
Ik stap doorheen elke dag,
maar als een geest,
niks meer.
Leeg,
beroofd van alles waar ik van droomde,
van wie ik ben...
Je hield van me ....toen ik kleiner was,
Ook toen ik al 14 was hield je nog van me,
Maar op de verkeerde manier,
ik wou geknuffeld worden,
je schouder als ik verdrietig was.
In plaats mochten we je plas opkuisen als je weer eens stomdronken was,
Elke dag, dag na dag....
In plaats van moederliefde,
Wou je dingen van me dat ik niet hoefde te geven,
Neen mama , ook jij niet....
Het hoort niet...
Nu ben ik volwassen, bijna mijn verjaardag,
Jou uitnodigen kan ik niet, dat vind ik jammer...
Binnenkort zien we elkaar ongewild terug, en ik ben bang.....
Bang je terug te zien,
bang voor wat de reacties zullen zijn....
Één ding mag je niet vergeten ,
kleintjes worden ook groot,
toen had ik geen vat op wat me overkwam,
wees nu maar zeker
ik draag mijn harnas...