fout
waar ik mijn ogen sluiten wil,
voor de wreedheid van de wereld,
voor de teleurstelling van vandaag,
valt het bloed voor een foute morgen.
er is geen donkerdere schaduw dan diegene,
die mij snijden doet,
liet me vallen en ben nu zo overhoop,
ut is dat het moet.
dan vallen de woorden van de doden,
de taal die zij ontkennen,
ik wil die pijn ook niet meer horen,
noch voor mijn eigen leven wegrennen.
waar droevige tranen een zee maken,
bloedend aan hun handen,
ik kan het gewoon niet meer aanzien,
laat me maar in deze verloren landen.
mijn geest spoort niet, totaal verloren,
verdwaald, waar ik het zelf niet meer voelen kan,
het is allemaal gewoon teveel,
en ik, voor het onbekende, ik blijf maar zo bang.