*verloren werelden*
Ik hoor een voetstap, een zachte stem,
in de donkere ruimtes van mijn dagen,
mijn wezen in pijnen kapot, te herkennen,
in tijd weggedragen.
Het is teveel voor te weinig woorden,
opgaand in de leegte van stille eenzaamheid,
met achterdocht nabij deze schaduwen,
wenend, ik kan het niet meer voelen ook.
Voor een doodstrijd van verloren werelden,
zal ik niet meer wederkeren,
omarm mij naast de wanhoop van onze herborene,
wanneer zij weer deze leugen beweren.
gelogen, gezien, in de goddelijkheid van deze fictie,
waar de maan het uithuilen zal,
onsterfelijke, in de spiegels van deze zwarte zeeen,
de diepste stemmen in mij.
Naar een ander niveau van mijn onbewustzijn,
brengt het onrust naar zijn intrede,
het doet mij instorten op deze levenslijn,
en wist uit, mijn verleden.
Tussen kruizen van de dood,
zie ik mijn eigen graf bloeden,
verloren in deze werelden,
die ik nog niet eens bereikt heb.