Ik mag dan misschien een
goed leven hebben.
Alles krijgen naarwat het
hart verlangd.
Sommige noemen het zelfs verwend.
Maar bij al deze
"funny stufs"
wil ik toch van
de wereld worden gewist.
Een goed leven maar
een ongelukkig gevoel.
een gebroken hart is
heel naar.
Een glinsterende traan kan
het terug goedmaken.
De jaloezie of
gewoon de mensheid kan
het terug naar
de diepte drukken.
Tranen worden ontzichtbaar,
vriendschap ontnomen,
jeugd was weer eventjes stoer,
een nieuwe roddel was tot leven gekomen,
een roddel die je achtervolgt tot
de dood je pad kruist,
een roddel waar je nooit iets van afwist of
zelfs niet eens was gebeurd.
Dromen van
moorden,
verkrachtingen,
virussen,
drugsen,
...
een geheel dat
je in staat brengt om
het bloed te laten voelen,
je te pijnigen tot
er nergens meer gevoel is.
Doorstaan is moeilijk
zeker zonder
steun en doel.
Leven op 2 benen word
een training tot
zelfverdediging,
vertrouwen in jezelf,
de geest leren kennen maar
vooral het doorzettingsvermogen.
Vele halen de eindlijn niet,
verdrinken door een hydrofobie.
De ontzichtbare tranen vullen
het hart,
maken het moeilijker voor haar om,
te begrijpen,
te verstaan,
wat de wereld nu eigenlijk inhoud.
Sommige sterven door
hun nachtmerrie die
tot leven kwam.
Het gek worden hoort erbij en
er vanaf gerake is
nu de nieuwe droom.
Maar na regen komt
zonnenschijn en dan
...
Donder & bliksem.
De eerste keer alle
energie gebruikt,
weerstand is nu
niet meer mogelijk.
het word donker,
de nacht komt me halen.
Laat me eventjes alleen,
hier in mijn knusse zetel,
kort bij de haardvuur,
mijn laatste woorden aan
het neerpennen,
woorden die er nog uitmoesten
vooralleer ik
jou achterlaat...