er waren maar 4 woorden nodig om het te vertellen,
er was maar 3 seconde nodig om het te zeggen,
slechts 2 keer ademhalen en ik zou kunnen praten
maar waarom is het me dan geen 1 keer gelukt...
Ik stond met mijn mond vol tanden,
elke dag keer op keer,
ik had zweterige handen,
altijd en voor eeuwig weer,
ik weet niet wat ik moet vertellen,
ik weet niet hoe ik het moet brengen,
ik kon je ook niet gewoon bellen,
ik wist niets te doen,
Nu zijn er al weer maanden verstreken,
en het einde komt in zicht,
maar je hebt wel eens naar me gekeken,
maar wat dat betekend weet ik niet,
ik ben bang voor een nee,
ik ben ban voor een minachtig,
want de vorige keren zat het ook niet mee,
en daarom blijf ik er mee zitten.
*ik tel gewoon af tot de nul, de nul keer dat wij echt ergens over praatte... een glimlach, een hoi, een knik, maar nul keer een echt gesprek..*