ik word wakker
't is woensdag nacht
ik kijk naar de maan
het lijkt alsof ze lacht
Ik begin te denken
en stel me zoveel vragen
'valt er dan echt zo hard over mij te klagen?'
ze doen alsof ik minder ben
minder dan de rest
is het omdat ik een lief heb
dat ze me zo pest?
elke dag weer die woorden
'je bent te jong, ik weet niet wat met jou gedaan'
wel kijk, als ik teveel ben laat me dan gaan
geef me dan het recht op een ander gezin
waar ze me lief hebben
en mijn alles respecteren
waar het niet men broers zijn die mij comanderen
geen pijn meer en geen angst dat hij mij zal slaan
heb ik geen recht op die kans?
een beter bestaan...?