Een gedachte zo helder,maar onbegrijpelijk van geest...
Als je weet geen kant uit te kunnen en geen weg meer in kan slaan...
Als je de moed en hoop opgeeft omdat je naar die gedachte leeft...
Als niemand jouw gevoel begrijpt en zelfs nie weten wat je bedoeld...
Als je huilt in je bed en je verdriet moet neerpennen op een blad papier...
Als je kijkt in de spiegel en weet dat er niemand achter je staat...
Is dit dan het gevoel van geluk waarover gesproken wordt?
De vreugde dat er velen kennen?
De liefde die je mag voelen?
of draait dit alles om een leugen, een leven van angst,pijn en leed?
momenten en herinneringen die je nooit meer vergeet...
(moeilijke momenten is er voor ieder maar soms is het je toch allemaal teveel en kan je weleens domme dingen doen...)