Waarom doe ik het nou toch steeds,
vooral naar degene om wie ik het meest geef.
Waar ben ik toch in vredesnaam mee bezig,
Ik doe mensen pijn ontzettend hefig.
Aan aandacht van mannen is er teveel,
maar de liefde voor mij van dierbaren is kil.
Ik stoot ze compleet van me af,
en nu ben ik alleen en dat is mijn straf.
Ik ontdekte het te laat,
en te laat voor spijt praat.
Volgende week ben ik jarig,
maar de mensen die zullen komen, het is te karig.
Mijn ouders zijn op vakantie gegaan,
zelfs zij zien me niet eens meer staan.
Mijn broers en zussen zijn ook dan weg,
en met mijn vrienden heb ik ook al pech.
Ik heb eindelijk het gevoel van een eigen leven,
en ik blijf er teveel naar streven.
Egoistisch is het goede woord voor mij,
niemand vind me meer een kei.
Op mijn verjaardag zit ik alleen,
er kan echt niemand helemaal geeneen.
Ze zijn allemaal weg of te druk,
is mijn eigen schuld ik maak alles stuk.
Was ik maar meer met anderen bezig geweest,
maar om de aandacht van mannen gaf ik het meest.
Ja ik ga weer eens op mijn bek,
maar ik weet niet of ik het dit keer ook nog trek.
Ik kan wel huilen en pruilen,
ik heb ze nodig om even te kunnen schuilen.
Ik wil ook dat ze mij nodig hebben,
maar het enigste dat ik doe is afstand scheppen.
Ik heb ze nodig zonder familie/ vrienden kan ik niet,
is er nou niemand die mijn spijt ziet.
Ik smeek jullie ik heb jullie nodig,
zonder jullie ben ik zo ongelukkig.
Waarom ben ik ook zo'n kreng en een trut,
oh god nu zit ik weer helemaal in de put.
Ik ben een nieuw leven begonnen in een nieuwe stad,
maar het enigste wat ik nu nog wou is dat ik jullie had.