Niemand ziet haar onzekerheid
Bikkelhard en onberekenbaar
Niemand voelt haar eenzaamheid
Ze is haar eigen "moordenaar"
Geluk, afgelezen aan de buitenkant
Ze lacht, is spontaan, en zo oprecht
Wat kan zij zich nou nog wensen?
Meningen van anderen, terecht
Van binnen brand een zwaar verlangen
Tot uiting komt het echter nooit
Er woed een heuse oorlog binnen
Het wordt tijd dat zij ontdooit
In de stilte van het moment gevangen
Met haar eigen gedachtengang
Eindelijk alleen, de tranen toegelaten
Ze heeft het niet meer in bedwang
Niemand die het kan zien
De "zwakte" het grote verdriet
Niemand die het kan weten
Zo is zij namelijk niet....