Ladder Hans.
Een doel in het leven is moeilijk gevonden
echter sommigen vinden, ondanks geluk of
hulp van hoger wegen, juist omdat zij vrij zijn
van de wens een plek te hebben om heen te gaan,
vanzelf die plek, en zijn er geheel tevreden:
Het leven van een ladder kent zo zijn hoogtepunten
en dieptepunten, maar al stond Ladder Hans
de laatste jaren meeral vergeten en alleen
in een donkere hoek van de dompige schuur...(.........)
Ladder Hans had er vriendjes gemaakt
met de generaties aan spinnen en pissebedden
met de oorwormen, de mieren en de vele kevertjes
de vliegjes, de nachtvlinders, en noem maar op.
En het meest bevriend was hij toch geweest steeds
met de muizenfamilie en met Hubertus de kleine huismus.
Hubertus, (maarach, dat is nu zolang al gelee)
kwam soms verkoelen onder in het donker hoekje
en rustte er uit in relatieve vrijheid van het vijandig leven.
die arme Hubertus was gehandicapt
en onder Ladder Hans's aangrijpende woordjes
liet Hubertus te vroeg al zijn gebroken lijfje liggen,
vloog vooreest ongerept, volledig ongezien er weg.
De muisjes Mira en Martijn hebben voor Ladder
toen Hubertus weg gesjouwd...(.........)
Mira en Martijn, derde generatie ouwe Gabriël,
speelden vaak om en nabij de linker poot
van Ladder Hans, van dat gekrioel daar
monterde hij net zo op, als van de zeldzaam
binnendruipende zonnestralen.
Twee jaren geleden wilde Hans nog graag weer buiten
onder het afdak weer terug, maar van die gedachte
is hij terug gekomen, nu hier zovaak al die vriendjes zijn.
Eén keer is er van Ladder Hans iemand afgevallen
Ladder Hans kon daar helemaal niets aan doen
wat was dat een gedoe toen, Hans wist niet wat hem overkwam
Hij was nog heel jong toen, zijn huidje glom nog fel en scheen
tegen heel wat meer bestand dan wat vallen om hem heen
Maar en dat de Meneer zijn grote been zou breken
was echter toch geheel iets anders, en oh, wat deed het
Ladder Hans een pijn. Hans zakte schuin en viel zo nagenoeg
het geheel begevend krakend op de grond........
en zo stond hij daar, maanden onder het afdak,
met de wind die waaide, woest en met de rottende bladeren
die zich vast zogen aan vele van zijn sporten...
Daar was hij zo snel toen oud van geworden,
ookal hebben ladders een lange levensduur;
als je onbeschermt bent is er niets zo bruut als de natuur.
Mira en Martijn zijn alweer opgegroeidt.
Tegenwoordig leven zij buiten de schuur ergens,
en ziet Hans zo nog enkel soms, 'snachts,
maar dan razen zij, maar half oplettend,
snel alweer voorbij.(.........)
En onlangs
werd Ladder Hans opgepakt
door grote mensen handen
naar buiten gehaald,
neergelegd op iets dat voortbewoog
en trillend kwam Ladder Hans toen aan
bij deze zijn eindbestemming:
er is hier volop zon, leven en bedrijvigheid
wel honderd muizenfamilies leven hier
en dagelijks breed zich deze nieuwe wereld uit
met nieuwe heuvels, waar nog warmte in draden
uit opdwarreld.
Te hier, zijn eindbestemming (althans vooralsnog)
wordt het Hans zo heel erg duidelijk helemaal niet
alleen te zijn, nutteloos of slechts gebroken;
Al het leven, lijkt Hans, komt en hoort uiteindelijk
voor altijd in innigheid samen...
En een tevreden ladder kijkt zelfst tevreden naar de
plekken waar geen sport meer zit.
En een tevreden ladder maakt het ook niet uit niet
dat hij zomaar ergens te liggen ligt...
en Hans verstaat er nu het leven
duizendvoudig
in allen aller eigenste
Hans De Ladder stukken...(.........)
15'08'04.
Hans Winter: | Maandag, augustus 16, 2004 00:00 |
zijn al mijn tekstjes kleine stukjes ladder, kladjes voor wie na mij komt, tevreden laat ik hen verder komend begaan. groetje, de een of andere hans |
|
Es: | Zondag, augustus 15, 2004 21:11 |
Hahaha, wat ben je toch een maf mens....grijns! Je Ladder Hans-belofte gestand gedaan, top!!! Helaas spreek ik Hans niet meer zo veel maar ja, that's life....zegt men. Kus! |
|
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: Frummel | ||
Gepubliceerd op: 15 augustus 2004 | ||
Thema's: |