Hoe eenzaam het leven kan zijn,als je verdwaald ben,
Ook al zijn er, die je van top tot teen ken.
Tastend in de duisteris op zoek naar geluk,
Wetend dat er dagen waren, die konden niet stuk.
Hoe zou je al die mooie dingen weer kunnen vinden,
Wanneer je moeite hebt, je zelf te herwinnen.
Als het lied in jou is verstomd,
En je echt niet weet, hoe dat zo komt.
Wanneer je woorden alleen maar weg duwend zijn,
Je dat wel wetend doet, vanwege de angst van pijn.
Het enige wat je denkt, toe ga nu maar,
Denk bij je zelf, ze is eigenlijk toch best raar.
Alleen jij kan je vrienden niet vergeten,
Heel eenzaam dat het is, want ik kan het weten!
In gedachten stuur ik bloemen,
Naar iedereen die deze eenzaamheid voelen