pareltraantjes
een meisje in het zwart
gedoemd tot de eenzaamheid
trekt zich terug in haar eigen
gedreven door de paniek
die zich van haar meester maakt
omdat iedereen blind is om haar heen
ze zucht en steunt
onder het levensjuk
zachtje is daar de schok
ze huilt mild
dan valt onbedacht
het pareltraantje op de grond
en wacht ook op een lach
Elizabethh: | Donderdag, september 23, 2004 12:45 |
Vraag me af waar je aan dacht toen je deze gedichtje schreef, is mooi gen gevoelig geschreven... liefs Elizabethh |
|
Auteur: Paulus26 | ||
Gecontroleerd door: Carama | ||
Gepubliceerd op: 20 september 2004 | ||
Thema's: |