Ze had een naam...ik weet die niet meer
En alles vond weer plaats in zo'n arbeidersbuurt,
zo'n oude die hoekig lag in het golvende landschap
van Engeland.
De film voer langs de dagen en maanden, dat hulpverleners
inzagen dat, en pogingen tot op touw zetten.
Ze liet liefst de dagen de dagen, en de maanden de maanden,
of voor kleine momenten, zag ze wel in, en voer ze uit.
Veel scene's ken ik niet meer...Op straat een met haar vader,
die haar om voor zichzelf wat geld te verdienen, overhandigde
aan een bekende...Eentje dat haar moder haar riep, welke moeder
huilend maar ook kwaad en getergd, haar om ervan weg te komen
opdroeg haar hoofdje tussen haar benen te plaatsen, wier handen
stuurden en wier woorden plaatsnamen doorheen het hele ruim...
En het gehuil stopte.
Niet een scene maar een voorval wel, was de door de hulpverleners
al aangekondigde nieuwe plek voor haar kwam te vervallen...
Niet een scene maar een droomimpressie, was dat ze stiller nog daarna
terug naar huis en moeder liep, stiller nog een vriend van vader, aan
een kreunende verlichting hielp.
Van die baksteen bruine buurten, vol met doorstapjes, steegjes en kille
pleintjes...van die geluiden op de wind die de vooravond wild doorvoer.
Van die kluwen aan bewegende lijven, kluchtigheden vloekend doorheen
de diepte van de omeeuwigde straat.
Uren duurde de film en zo veel stiller keek ik
zoveel stiller dan ik normaliter keek, maar ik keek, en ik zag dat ze uit het
opvanghuis vluchtte, omwille niet alweer...
Ze had een adres, een beetje dierbaar had ze dat bewaard...
Ze had nu geen andere keus meer, nu de hulpverleners tot hun spijt moesten
uitleggen, dat dat haar laatste kans was geweest...
Ze had geen keus meer dan die lange weg naar het zuiden te gaan,
naar die afgelegen plek, ergens waar amper mensen kwamen,
of bekend was in het land.
En vanaf dan worden de scene's voor mij weer heel helder in de herinnering;
Er wordt haar de deur opengedaan...en een vrouw zegt haar hallo...
Zij zegt amper iets, de eerste twee weken...
Maar ze mag blijven en tijd en gedrag maken geen verschil...
De vrouw praat zomaar wat tegen haar over dingetjes die ze doen...
afwassen, tekenen...zitten aan een tafel...
En dan altijd eindig ik met huilen, als in week drie zij
in de armen...en zacht begint met huilen....
maandenlang
02'10'04
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: artemis | ||
Gepubliceerd op: 02 oktober 2004 | ||
Thema's: |