het is een rare tijd
in mijn eigen leven
was nog bezig met de strijd
maar had de hoop opgegeven
tot plots heel onverwacht
lieve woorden mij bereiken
en mijn spiegelbeeld lacht
durf weer naar mezelf te kijken
hoop groeit als een idioot
met de wortels in mijn ziel
is de hoop nu al erg groot
denk aan vroeger, toen ie viel
maar nu is anders, nu is mooi
dit is een begin, geen einde
dus dat ik lieve woorden strooi
is mijn nieuwe zelf zijnde
maar angst ligt op de loer
bang te vallen als altijd
hoop en angst, klinkt wel stoer
maar is gewoon een nieuwe strijd
angst moet naar z’n mallemoer
*Lia *: | Woensdag, oktober 20, 2004 17:11 |
heel mooi dicht... hoop doet leven.. liefs, Lia |
|
sunset: | Woensdag, oktober 20, 2004 17:09 |
Goed zo! En nu gewoon doorgaan. Mooi verwoord. Liefs / sunset |
|
jij: | Woensdag, oktober 20, 2004 16:42 |
Mooi geschreven.. Als je de hoop vast blijft houden.. Zal de angst vanzelf gaan! KuSs |
|
***Zij***: | Woensdag, oktober 20, 2004 15:55 |
angst gaat naar zn mallemoer... | |
luckiec2: | Woensdag, oktober 20, 2004 11:41 |
erg mooi gedicht en goed verwoord (you don't know about falling till you can't get up ;-)) liefs Jeroen |
|
Raira: | Woensdag, oktober 20, 2004 09:10 |
Klinkt behoorlijk hoopvol hou dat gevoel vast en de angst is een slechte raadgever, dus die moet je proberen geen kans te geven liefs raira |
|
Auteur: winterklaas | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 20 oktober 2004 | ||
Thema's: |