Stil zit ze in het hoekje van de kamer
haar handen om haar knieen heen geslagen
ze word steeds eenzamer
met de gedachten aan jullie, al die vragen
alle drie te vroeg weggegaan
duizend keer vraagt ze god
waarom zijn jullie hier vandaan
was het haar lot
stil legt ze haar hoofd op haar schoot
denkt aan de keer dat ze haar zoon voor de laatste keer zag
hoe hij voor altijd zijn ogen sloot
aan 17 november een van de ergste dag
aan haar kleine dochter, van drie weken oud
die is ze nu ook al kwijt
ze denkt aan hoeveel ze van haar houdt
aan 23maart de dag die ze liever vermijdt
aan sanne, haar dochter van vijf
die zoveel hield van de zomer
maar 2weken geleden is overleden
aan 14oktober de dag die ze liever niet meer ziet komen
zachtjes vecht ze tegen haar tranen
denkt aan haar kinderen
ze zit gevangen
opgesloten in haar gedachten om jullie
dan ontsnapt er een schreeuw
een schreeuw van de pijn
waarom moest het haar overkomen
ze wil hier niet meer zijn
stil legt ze haar hoofd op haar knieen
denkt terug aan die tijd
aan de herrineringen
die nog over zijn..
*lieve Irsa, geef alsjeblieft niet op, je komt ooit over de dood van Niels, Lizzie en Sanne heen. Denk aan Marc en Nielsi ze hebben je nodig, alsjeblieft je mag niet opgeven..!*