mama,
ik laat m'n tranen rollen,
leg men hoofd op je schouder neer,
maar waarom,waarom ben je er niet meer?
verdriet en leegte,het einde van je leven
en die steeds terugkerende vraag:waarom?
Nee,daar kan ik geen antwoord op geven.
je kunt me niets meer leren,geen zoen meer geven,
maar je blijft altijd in m'n gedachten verder leven.
die 4 jaar is niet voorbij gevlogen,
en na al die jaren staan de tranen nog in m'n ogen.
je had zo'n pijn,
je zei je laatste woorden,
en we wisten niet dat dit de laatste zouden zijn!
waarom moest het zo ver komen,
waarom kon het niet blijven bij dat dromen,
eigenlijk geen droom,
een nachtmerrie,
iets dat ik liever uit m'n gedachten wis.
ik had veel verdriet vanbinnen,
waar?waar moest ik aan beginnen?
Nu,in deze brief naar jou zeg ik zoveel,
maar vooral dat ik nog steeds m'n hart met je deel!