ik ben eenzaam en voel me zo alleen.
misschien is het beter dat ik van de aardbodem verdween.
er is niemand die mij ziet of weet dat ik besta.
niemand die het merkt wanneer ik van de honger verga.
een honger naar echte liefde die ge stild wilt worden.
maar daar sta ik dan met twee lege borden.
er zijn veel mensen om me heen.
maar toch voel ik me eenzaam,ellendig en alleen.
de liefde die ik geven wil botst tegen een harde muur.
hij lacht me uit en maakt me het leven zuur.
is er nog iemand op wie ik me leven kan bouwen.
iemand aan wie ik mijn liefde kan toe vertrouwen.
niet iemand die me hart pakt en in stukken slaat.
maar die het neemt en vijlig in zijn hard bewaard.
kan er iemand zijn die mijn eenzaamheid door breekt.
en die dan weer vreugde in me hart kweekt.
die de vreugde weer doet op bloeien als een mooie pland
en met mij zamen wilt wandellen aan het strand.
het is mooilijk te geloven dat het zo kan zijn.
ben bang dat ik vedder moet leven in eenzaam heid en pijn