Mijn dromen
Met mijn handen in mijn haren en d tranen in m'n ogen.
Het speelt zich allemaal weer voor mijn ogen af, die ene dag, die dag die zo mooi begon en eindigde in een ramp.
Ik was zo verliefd en gelukkig ern leek nooit een einde aan te zullen komen.
Het waren dromen zonder einde en ik kon er geen genoeg van krijgen, ik kon er wel aan wenen met mijn hoofd in de wolken rond te lopen en alles te zien door een roze bril.
Ik dacht dat jij dat ook wou, en dat we samen gelukkig waren.
Maar jij wilde niet meer, en zo snel als het gekomen was in mijn leven, verdween het ook weer zonder reden.
Er kwam plotsklaps een einde aan die mooie droom, en mijn roze bril is nu vervangen door diepe duisternis en verdriet, waarom wilde jij eigenlijk niet?
Was ik niet meer interesant genoeg, was ik niet mooi meer in jou ogen, paste ik niet meer thuis in jou wereld, was ik niet meer welkom in je huis en was er geen plaats meer voor mij in jou hoofd.
Is er soms een ander voor mij in de plaats gekomen, die mij heeft weggeveegd zonder er bij stil te staan hoe ik me dan zou voelen.
Zonder enig gesprek was je ineens weg, je toonde zelf geen emotie toen je me zei dat je me niet meer wou, wat ben jij voor een mens, voel je dan zelf helemaal niks.
Als ik hier zo zit te denken, als ik hier zo zit realiseer ik me wat voor een eikel je bent om me zo te behandelen, ik zit hier met groot verdriet om jou en jij gaat vrolijk verder zonder enig besef van mijn gevoelens.
Je hebt mijn hart gebroken, het lijkt net of je erop bent gaan staan, met je volle gewicht er op hebt staan springen tot het brak.
Ik draag stiekem nog een vleugje roze bril, ik kan je niet vergeten als dat is wat je wilt.
Diep van binnen ben ik nog dat meisje dat dromen wil, met jou samen de wereld der liefde wil verkennen, is dat zo gek na alles wat we samen hebben gedeeld?
Maar ook ik moet verder gaan met mijn leven, met of zonder jou, mischien is het maar beter zo, mischien was het allemaal maar show.
Maar een ding is zekker, jou wil ik nooit meer vergeten.