schuld patronen
ik heb een gesprek met een bekende van een jaar geleden
ze verteld dat ze zichzelf in dat jaar meerdere malen heeft gesneden
ik kan het niet begrijpen wat haar tot zoiets aan zet, waarom ze dit haar zelf aan doet
waarom ze zichzelf snijd tot voorbij het stollen van haar eigen bloed
de situatie thuis was hard, en verbitterd moeilijk
ze kreeg een schuld gevoel rond alles wat er was gebeurd
het mes was voor haar de enigste optie, god wat moet ze hebben getreurd
wat moeten haar ogen een pijn hebben gedaan, om tot zulke hardnekkige handelingen over te gaan
ik vertel haar dat ik begrijp wat ze bedoeld, ik maakte het zelfde mee
ik begreep wat ze al die tijd moet hebben gevoelt, zei had het mes en ik had eten
ik at mijn verdriet op, zei liet haar tranen met bloed vergaan
het mes snijd lang haar polsen, maakt strepen op haar armen
laat bloeden, voor elke koude traan
de koelkast was op dat moment mijn trouwste vriend
haat maatje was het mes, hadden we dit beide verdiend
door de ruzie met onze ouders, door die hele puberteit
raakte we beiden onze eigenwaarde kwijd
de een eet de ander snijd tegen het verdriet
alsof ze daadwerkelijk van het bloeden geniet
nu gaat het wat beter verteld ze, en met mij ook.
ik eet niet meer tegen mijn verdriet. maar ben nog steeds wel is depresief
stop soms zelfs mijn vinger in de keel, ik neem het dan maar voor lief
ik eet wel tegen mijn schuld gevoel, maar voel me nog schuldiger na het eten
en dat dat weer tot spugen leid. ik weet zelf niet wat ik doe, ik zal het echt niet weten
soms voelt het gewoon als een knup, ik zit echt in de knoop
in plaats dat ik voor het verdiet weg loop, eet ik het op
en zal zij zich weer lopen snijden, wie zegt dan ook stop
ik besef het wel ik beseft het niet, maar als het moment dan naderd
als mijn handen trillen van verdriet, ga ik toch weer eten
besef ik het eigenlijk niet
loop ik gelijk door na de wc, zet het hem op een kotsen
tegelijk jank ik, huil ik van binnen uit
en zal zei zich weer snijden tot het verdriet zich dood bloed
hout deze oplossing ons weer een tijdje zoet
maar je kan er op wachten dat het niet lang duurt
dat ik me geen raad meer weet en als gevolg
ze zich weer de polsen door snijd
en ik weet eet
niedereen waat dat ik tegen mijnverdriet eet
maar dat ik ook kots is iets dat niemand weet
niemand merkt het ook ik doe het heel doordacht
ik doe het als ik alleen ben
of iedereen slaapt, midden in de nacht