Nu toch al zo ver met onze gedachten,
wat staat er ons toch te verwachten
In mijn ogen, de dromen vliegen voorbij,
zal het nou echt zo zijn, vrijdag o zo fijn
Die ene lach waar ik nu al op wacht,
kan ik na vrijdag zeggen, dat is waar ik op heb gewacht.
Nu jij toch zo ver geschopt in deze maatschappij en je eigen leven,
zal ik ooit de liefde vinden bij jou om het met jou te mogen beleven
Ik weet zelf ook wel ,ik heb een heel ander start dan jij en mijn toekomst is nog de vraag, maar wat ik zo voel nu voor jou , dat maakt mij apart.
Ik bedoel daarmee , dat ik alles weer wil en meer inzie of anders ertegen aankijk,
wie weet kan ik ooit laten zien wat ik in me mars heb om zodat ik niet meer van je afwijk.
In mijn gedachten zijn we al samen 1 , maar nu nog de werkelijkheid ,
is het zo
het zij zo
of zijn we weer daarna alleen.
Zelf als de knik komt van Die ene lach dan weet ik zeker kom liz laten er voor gaan en wie weet waar we stranden , wel met zijn 2en en toch lekker zo alleen
Met alleen bedoel ik , het wereldje waar we samen in verdwijnen qua droom of de toekomst of de onbekende weg,
maar ik gok het , laat me illussie gaan , maar wie weet , straks in het echt,
dat een van ons die ene woorden tegen elkaar zegt.
Met de gedachten gang dat je het in mijn oor verluistert of met die ene blik ,
pfffffff tot zover ik weet en nu voel , dan weet ik , dat wil ik.
Neem de ruimte , en de tijd, waardeer elkaar , dan weet ik zeker , jij juf , ik hoop dat ik het kan zeggen, jij wordt langzaam mijn meid.
[Je schreef dit gedicht voor mij, meer dan twee jaar geleden nu. We kenden elkaar nog nauwelijks. En ook al zijn we nu uitelkaar en hebben we geen ruzie en doe je nu wat je moet doen. De wens die jij uitsprak, toen in dit gedicht, die wens zal voor mij blijven te bestaan. Dit gedicht hoort in mijn rijtje thuis.... ook al heb jij het geschreven.... mijn lieve Flipje... kus]
--